સ્વવિશેષ: ઇસ્પિતાલની ક્રેડલથી ઈજીપ્તના કેરો સુધીની સફર…

વાત છે આજથી ૩૯ વર્ષ પહેલાંની. તા. ૧૭મી ઓગસ્ટ ૧૯૭૨ની એ સવારનો સમય. અમદાવાદના આસ્ટોડિયા વિસ્તારમાં આવેલા નાનકડાં પણ ઐતિહાસિક બાગની અંદર એ મકાનમાં એક સ્ત્રીને છેલ્લા મહિનાની પ્રસુતિની પીડા ઉપડી. સંયુક્ત કુટુંબ એટલે નસીબજોગે પીડાને જાણકાર, ઓળખનાર બીજા સગા-વ્હાલાંઓની હાજરી ત્યાં હતી. તનમનથી મજબૂત એવી એ સ્ત્રીને સમય અને સંજોગો ઓળખવામાં કોઈ વાર ન લાગી. સાસુની સલાહ અને દેરાણીની દોરવણીથી કલાકેકમાં તો સરસામાન તૈયાર કરી રિલીફ રોડ પર આવેલી જાણીતી મેટરનિટી હોસ્પિટલમાં એ સ્ત્રીએ લેડી-ડોક્ટર દેસાઈની દોસ્તી પાસે ‘સેફ’ ડિલીવરીથી દિકરાને જન્મ આપ્યો.

અલબત્ત દીકરો જન્મે ત્યારે આખા કુટુંબમાં ગોળ-ધાણીની સાથે હલવા ની લ્હાણી પણ ઉડે એ દેખીતું છે. જન્મતાની સાથે ખૂબ ઉંચા અવાજેથી રડીને આખી હોસ્પિટલ જગાવનાર એ ‘હટકે’ દીકરો થોડાં જ સમયમાં તેના સગાં-વ્હાલાઓની સાથે સાથે ત્યાંની દાયણો અને ડોક્ટર્સનો પણ વ્હાલો બની ગયો. એ દિવસે બનેલી આ નાનકડી ઘટનાનુ ૬ દિવસ પછીનું નામ એટલે એના માત-પિતા આમેનાબહેન-સીરાજભાઇ માટે ‘અલી ભાઈ’ અને તમારા સૌનો આ સ્વિટ-નેટ-દોસ્ત ‘મુર્તઝાઅલી પટેલ.’

ગુજરાતીમાં મા-બાપ માટે જેમ ‘વાલી’ શબ્દ વપરાય છે તેમ અરેબિકમાં ‘વાલેદેન’ કહેવાય છે. ફરક આમ જોવા જઈએ તો માત્ર ‘દેન’ (ઋણ) નો છે. એટલે આવી સમજણ મળ્યા પછી દર વર્ષે ૧૭મી ઓગસ્ટ મારા માટે પાછલાં વર્ષોના તેમની તરફના ઋણને યાદ કરી મનાવવાની હોય છે. આ પ્રક્રિયામાં દર વર્ષે સગાંઓ, દોસ્તો પણ ઉમેરાતા જાય છે. કેટલાંકની યાદ રહી જાય છે ને કેટલાંકની વહી જાય છે. ત્યારે મારા માટે એ ઘણું મહત્વનું બની જાય છે કે…જેમણે ગયે વર્ષ દરમિયાન કોઈકને કોઈ કારણે પોતાનો પ્રેમ, સાથ, હુંફ આપ્યા હોય તે બધાંને યાદ કરી ‘આભાર’ કહી ગાંઠને મજબૂત કરું અને વર્ષને મનાવું. હવે તમને લાગે (કે ન પણ લાગે તો નો પ્રોબ્લેમ!) કે કોઈક રીતે તમે મને મદદ કરી હોય, સાથ આપ્યો હોય, હુંફ આપી હોય તો…મારી તરફથી આ ‘ભાર’ લઇ જ લેજો.

બોસ! આપણી તો ‘એજ’ સાચી વર્ષગાંઠ છે.  

એની વે!…કોઈક બીજા વિશે કે વસ્તુ માટે લખવુ ઘણું આસાન હોય છે. પણ જ્યારે પોતાના વિશે ‘સવિશેષ’ જણાવવાનું હોય તો માઈન્ડ સાથે મહામુકાબલા જેવુ લાગે છે. ‘ઇસ્પિતાલની ક્રેડલથી ઈજીપ્તના કેરો’ સુધીની મારી આ ઓગણચાલીસી સફર પર ચાલીસો બનાવી શકાય ખરો. ઉઘડેલી-દેખાયેલી-ઓળખાયેલી-સમજાયેલી-વપરાયેલી-રડાયેલી-હસાયેલી-મનાયેલી-જણાયેલી-ચલાયેલી-દોડાયેલી-પડાયેલી-ને ફરી પાછી ઉભી થયેલી એ આઆઆઆઆઆઆખી સફર ઉપર શું શું લખવું?… કેટલું લખવું?…કેવું લખવું?…મારા માટે બહુ મોટી (પણ મીઠ્ઠી) મૂંઝવણ છે. એ તો ‘નાઈલને કિનારે’ બેસીને જોઇશ કે આગળ આગળ શું જવાબ મળી આવે છે. પછી એ મુજબ લખવાની તમન્ના ખરી.

આમ તો હું ગમ ને મગમાં અને ખુશીઓને શીશામા નાખી લાઈફને ઘોળી ‘પી’ ચુકેલો એક ‘મજ્જેનો માનસ’ જરૂર છેંઉ. ધર્મના ટેગથી પાકો દાઉદી વ્હોરો. તોયે વર્ષોથી પારસીઓની વચ્ચે પણ રહેલો. એટલે લોહીમાં શ્વેત-રક્ત કણોની સાથેસાથે ઈન્ટરનેટ વેપારના ‘વેબકણો’ વહેતા રહે એમાં કોઈ મોટ્ટી વાત કહેવાય?. સાલું!…એટલે જ અહીં કેરોની લેબમાં સમયાંતરે મારા લોહીનો રિપોર્ટ પણ હંમેશાં ‘નિલ’ આવે છે…બોલો!

સાહેબો, દોસ્તો, વ્હાલાઓ!…………………..

હું કોઈ ફિલસૂફ નથી. પણ દિલ સાફ રાખી ‘પર્સનલાઇઝ્ડ પ્રોફેશનલ’ બનતો દિલસૂફ ખરો…

હું કોઈ સ્કોલર નથી. પણ કેમિસ્ટ્રીની મિસ્ટ્રી અને ગ્રાફિક્સ એન્ડ ડિઝાઈનના સમન્વય સાથે એકજ ભવમાં માર્કેટિંગ મેનેજમેન્ટનો ‘ભવન્સી’ થયલો ગ્રેજુએટ ખરો…

હું કોઈ દુશ્મન નથી. પણ દુશ્મન માનનારને દોસ્ત બનાવવાની ‘કેટલીક સિક્રેટ કળા’ જાણતો મિત્ર ખરો.

હું કોઈ ટુરીસ્ટ નથી. પણ ૩૦ વર્ષની અમદાવાદી ઝીંદગીથી બહાર આવી દસકામાં દેશદેશાવરની ‘બહાર’ માણી આવેલો મુસાફર ખરો…

હું કોઈ ‘ગાંધીવાદી’ સંત નથી. પણ અનંત રહેતી ઈચ્છાઓને ધીમે ધીમે પાર પાડવાની કોશિશમા ‘લગે રહેલો ‘અહમ‘દાવાદી પટેલ મુન્નો ખરો.’…

ઓહ!…..હવે ચાલીસીની આ એન્ટ્રી વખતે કોઈ મને ‘આજતક’ સુધીની આ લાઈફ માટે એક જ સવાલ કરે કે: “અબ આપકો કૈસા લગ રહા હૈ?” ત્યારે હોઠે અને હૈયે દબાયેલો રીયલ-ટાઈમ જવાબ આપી દઉં: “થોરામાં ઘન્નું જ સમજાઈ જ્હાય એવી ‘આહ ઝીંદગી!…વાહ! ઝીંદગી.’  

એટલે હવે એમ લાગે છે કે…દોડવાની સ્પિડને સમજી ‘ચાલીસ’ તો ખરા! -_-_-_-_-

‘સ્વર’પંચ:

પાયસ રીલીજીયન અને પેશનેટ રોમાન્સનું તસતસતું રૂહાની અને સૂફી કોમ્બિનેશન એટલે (આવીને બસ ચાલી ગયેલી) ફિલ્મ ‘કુરબાન’નું અલી મૌલા…અલી મૌલા…ધૂન. સ્પિકરનું વોલ્યુમ લાઉડ અને મોબાઈલનું મ્યુટ કરી આંખ બંધ કરીને સાંભળશો તો દિલ અને દિમાગ ખુલી જાય એની ગેરેંટી…